Rozdział 2 - Zapach śmierci

Wokół mnie panowała głucha cisza. Lekki wiatr gładził moją delikatną twarz. Zrobiło mi się zimniej. W oddali nie zauważałam żadnego żywego ducha. W mgnieniu oka ludzie jakby zniknęli gdzieś lub pochowali się, wiedząc co się święci. Ja sama nie wiedziałam. Nie miałam pojęcia dokąd zaszłam. Kompletnie straciłam rachubę czasu. Nie miałam nawet zamiaru odsłonić rękawa i spojrzeć na zegarek, która jest godzina. Byłam całkowicie oderwana od świata, który mnie otaczał. Skupiałam się tylko na tym, co widziałam i do czego powoli się zbliżałam. Po ciele przeszły mnie dreszcze i czułam, że moje serce tłukło w piersi jak opętane. Narastał strach… Nie wiedziałam co mam począć, kiedy ku moim oczom ukazało się ciało: martwe, zimne, zmasakrowane. Nie byłam w stanie określić nawet płci, gdy spoglądałam na zakrwawioną ciemną krwią twarz, a raczej pozostałościom z niej. Krew zdążyła już ostatecznie skrzepnąć i przybrać kolor ciemnej czerwieni. W powietrzu unosił się okropny odór śmierci. Jakieś insekty latały obok ciała ciesząc się wspaniałą ucztą. Koszmarny widok dla oczu. Westchnęłam głośno, dygocząc i zakryłam usta dłonią. Nie kontrolując moich ruchów oraz poczynań, pochyliłam się i dotknęłam zwłok. Były zimne jak lód. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Być może to przez horrory, które oglądałam często po nocach. W końcu znalazłam się w środku samego przedstawienia.

 Obok trupa leżały i pałętały się szczątki kończyn oraz ogromne skrzepy gęstej krwi. Zauważyłam, że nie tylko muchy, ale i drobne zwierzęta szykują się na posiłek. Zrobiło mi się nieprzyjemnie i jakoś zimno na sercu. Po policzku spłynęła mi ukradkiem łza. Szybkim ruchem wzięłam rękę, jak oparzona. Spojrzałam w ziemię i dopiero wtedy zauważyłam, że ktoś mi się przygląda. Powoli odwróciłam głowę, nie wiedząc czego mam się spodziewać. Przeniosłam wzrok na wysokiego postawnego chłopaka, a raczej mężczyznę, który bacznie mi się przyglądał. Obserwował moje chore poczynania od jakiegoś czasu. Nonszalancko kołysał się, zbliżając do mojej postaci. Jego ciemne orzechowe oczy przeszywały moje ciało na wylot. Miał na sobie czarną, gustowną, skórzaną kurtkę, jednak nie przypominał typowego „elegancika”. Na widok jego kosmyków włosów, które lekko poruszał wiatr zrobiło mi się jakby chłodniej. Spuściłam z niego wzrok i próbowałam coś powiedzieć, choć wciąż byłam lekko zdezorientowana i zszokowana tym, co spoczywało tuż pod moimi stopami.

- Ja… - zaczęłam, a mój głos zadrżał. Zazwyczaj nie zdarzało mi jąkać, czy nawet zaciąć się przy wypowiedzi. Zwykle plotłam coś od rzeczy, wciąż mówiąc. Byłam wtedy jednak tak zdruzgotana i zdezorientowana, że aż lekko dygotałam. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, jak to wyjaśnić. Chwyciłam koniec mojego swetra, zaciskając go, po czym drugą ręką przeczesałam niepewnie czarne włosy. Kilka łez zakręciło mi się w oku, gdy spoglądnęłam kolejny raz na zwłoki. Popatrzyłam niepewnie na chłopaka, który pochylił się nieznacznie.

- W porządku, nie musisz się tłumaczyć – pokiwał lekko głową, biorąc duży oddech i kątem oka zerknął na martwe ciało. Podszedł bliżej, by zidentyfikować osobę, jednak bezskutecznie. Pokręcił głową i westchnął głęboko. Wsunął ręce do kieszeń spodni i podszedł jeszcze bliżej. Jego ciemne włosy wciąż poruszały się pod wpływem wiatru. Lustrowałam jego postawną sylwetkę ukradkiem, choć tak naprawdę nie wiedziałam, czemu to robię. Nie przejął się tym wszystkim zbytnio, jakby na co dzień miał do czynienia z zimnymi trupami. Dlaczego nie stwierdził, że to moja robota? Przecież każda osoba, która przyłapałaby mnie na takim czymś od razu posądziłaby, że to wszystko moja sprawka. W dodatku byłam an tyle głupia, by dotknąć ciała. Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Miałam mieszane uczucia i bardziej przejęłam się chłopakiem niż samym faktem, że leżał przede mną zamordowany człowiek.

- To straszne... Ciało jest tak zmasakrowane, że nawet nie można odczytać płci tego człowieka… - wybąknęłam. Zauważyłam, że chłopak podszedł bliżej mnie, przełykając głośno ślinę. Przez moment nawet myślałam, że czuję jego oddech nad moją głową.

- Jak znalazłaś to… - Wskazał niechętnie na zwłoki - … to ciało?

Obrzuciłam go stremowanym spojrzeniem, a następnie rozejrzałam się po parku i upewniłam, że nikogo prócz nas nie ma w pobliżu.

- Przechadzałam się po parku, no i… po prostu, natknęłam się na to. Nie mam pojęcia kto mógłby zrobić takie świństwo! To po prostu niewyobrażalne i paskudne. – Coś przywróciło mi mowę, bo chciałam wszystko wprost wykrzyczeć. - Nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć – wycedziłam, mówiąc niebywale szybko. Chłopak popatrzył na mnie badawczo, świdrując mnie wzrokiem na wylot. Zarumieniłam się i otrząsnęłam. Zapadła chwilowa cisza. Słychać było tylko szelest kołyszących się drzew i podmuch wiatru, który już powoli się uspokajał. Zrobiło się przyjemniej, gdy porywisty wiatr ustawał.

Chłopak przeczesał włosy niepewnie i powiedział:

- Nie chcę nic mówić, ale wynośmy się stąd, zanim ktoś posądzi nas o to i zgarną nas gliny – zaproponował. To wszystko? Nie należałoby zadzwonić na policję i zgłosić coś takiego? - pomyślałam. Mimo wszystko po chwili milczenia uznałam, że nieznajomy ma jednak rację. Pokiwałam więc twierdząco głową i otrzepałam ubranie. Wyjęłam z kieszeni chusteczkę i przetarłam nią swoje ręce, które były zabrudzone krwią. Wzięłam moją torbę, zawieszając ją na ramieniu i bezzwłocznie podążyłam za nim, jednak zatrzymałam się na moment, odwracając się za siebie. Zerknęłam ostatni raz na ciało, które nie zmieniło wyglądu. Miałam nadzieję, że kiedy spojrzę na nie, trupa już nie będzie, a wszystko okaże się koszmarnym snem. Jednak wcale tak nie było. To rzeczywistość, a nie głupia wyobraźnia… Powędrowałam wzrokiem w innym kierunku i dostąpiłam chłopakowi kroku.

- Czy nie należy tego gdzieś zgłosić? Gdzieś słyszałam, że o takich sprawach należy od razu powiadomić policję, bo może to się źle skończyć  – napomknęłam, wyciągając telefon komórkowy z kieszeni obcisłych spodni, które przylegały mi do skóry. Chłopak posłał mi tajemnicze spojrzenie, które sama nie wiem co miało oznaczać. Przewróciłam oczami i schowałam telefon do torby, wyczekując jego odpowiedzi i reakcji. Założyłam opadające kosmyki za ucho, a później poprawiłam narzutę.

- A więc rozumiem, że nie...? – wymamrotałam, zerkając na jego jakże poważną minę. - Nie znam się na tym, dlatego pytam, ale przecież ty pewno też nie masz o tym zielonego pojęcia. Dla mnie to zupełnie dziwna i niecodzienna sytuacja. Rzadko mam przyjemność oglądać takie rzeczy. No chyba, że w filmach i to nie byle jakich – szepnęłam cicho i przygryzłam niepewnie górną wargę. Szliśmy wzdłuż ścieżki wolnym krokiem, powoli oddalając się od tajemniczego miejsca. Zmierzaliśmy do wyjścia z parku. Co jakiś czas oglądałam się za siebie, mając nadzieję, że nikt za nami nie idzie. I tak właśnie było. Wokoło nie było żadnych osób.

- Dla mnie w sumie nie bardzo… Mieszkałaś w Ameryce? – Spytał widocznie zainteresowany i spojrzał na mnie z entuzjazmem. Pokiwałam lekko głową i powiedziałam:

- Owszem. Mieszkałam, ale teraz od kilku dni mieszkam tutaj. Londyn to ciekawe miasto, ale jeszcze nie w pełni się przyzwyczaiłam. Trudno mi się dostosować do angielskiej herbaty i tego akcentu. A swoją drogą… jak można pić tyle herbaty dziennie? – Uśmiechnęłam się, a chłopak odwzajemnił szczery uśmiech. – Z resztą ty też nie przypominasz typowego Anglika.

Kilka sekund po tym co powiedziałam, zorientowałam się jaką głupotę palnęłam.

- Naprawdę? Mam aż tak kiepski akcent? – Uniósł brwi. – Dobra, rozgryzłaś mnie… Moja matka jest Amerykanką i w dzieciństwie dużo czasu tam spędzałem – odparł, a uśmiech zniknął mu ze ślicznej twarzy.

- Rozumiem… A bynajmniej staram się. – Posłałam delikatny uśmiech w jego stronę. Nie pamiętam ostatnio, żebym się aż tak uśmiechała. To dość dziwne, nawet dla mnie, pomyślałam w duchu.

- A co do tego… Jeżeli chcesz składać zeznania na komendzie, to proszę bardzo. Wierz mi, nie warto się w to mieszać, nawet w takich dziwnych przypadkach jak ten – oznajmił stanowczo, tak jakby znał się na rzeczy i przechodził przez to wiele razy. Wsłuchiwałam się w jego słowa, analizując każde z nich z wielką dokładnością.

- W porządku. Jakoś nie mam ochoty spędzać wolnego czasu na komisariacie. Miałeś już wcześniej do czynienia z równie drastyczną sytuacją? Przepraszam, że o to pytam, ale… – zatrzymałam się, kiedy poczułam, że dostałam wiadomość. On również stanął patrząc na mnie ze zdziwieniem. Odczytałam szybko wiadomość, a brzmiała ona tak:

 „Nie zapomnij o kolacji u państwa McFeenly! Liczę na Twoje wsparcie i godne zachowanie. Staw się za dziesięć minut w domu, albo pożegnasz się z normalnym życiem! – Tata”.

Przewróciłam niezauważalnie oczami  i dorównałam chłopakowi kroku. Westchnęłam głośno, zapominając zupełnie o jego obecności.

- Wszystko w porządku? – spytał, patrząc na mnie i marszcząc brwi. Pokiwałam głową i zmrużyłam lekko oczy.

- Możesz mówić dalej. – Uśmiechnęłam się niepewnie.

- Okej... A więc wracając do tego co powiedziałaś… Mój ojciec jest gliną. Siedzi już w tym trochę i co nie co wiem o pewnych sprawach, bo mój stary pracuje w wydziale zabójstw. Być może wiesz jak to jest. Ojciec od zawsze chciał, żebym został jednym z nich, ale ja mam własne plany, które nie są związane z policją… Nawet nic mu o tym nie wspominam, żeby nie mieć kłopotów. A tak w ogóle, to jestem Nathan Hensley, ale znajomi mówią mi po prostu Nate. Wybacz, że się nie przedstawiłem, a wciąż mówię jak opętany. – Wyciągnął do mnie dłoń i serdecznie uśmiechnął się, ukazując rząd śnieżnobiałych zębów. Uścisnęłam ją delikatnie i lekko potrząsnęłam. Dopiero teraz dostrzegłam, że to naprawdę uroczy facet, choć wciąż wydawał mi się podejrzany. W końcu przecież nie chciał, bym zadzwoniła na policję, a w dodatku nie przejął się tym wszystkim, tak jak ja. Niewątpliwie budził moje wątpliwości. Przez chwilę nawet pomyślałam, że to on mógłby być sprawcą.  

- Ja mam na imię Vivian. Miło mi cię poznać… Wina jest po obu stronach, bo ja też na początku się nie przedstawiłam – mruknęłam cicho. Wpatrywałam się przez moment w jego nadzwyczajne, niepowtarzalne oczy. Musiał to jednak zauważyć, gdyż zaśmiał się niepewnie, a ja w ten czas skierowałam wzrok w ziemię i ukradkiem się uśmiechnęłam.

- No cóż… Chyba masz rację – dodał, wciąż się uśmiechając.

Stałam jak zastygła obok niego i patrzyłam na park, z którego już na szczęście wyszliśmy.

 – Przepraszam, ale muszę już niestety lecieć… Miło się rozmawiało, jednak rodzice to siła wyższa, niestety – powiedziałam, przeczesując kosmyk włosów i zrobiłam kilka małych kroczków w tył. Pomachałam mu, choć to był głupi gest i zaczęłam zmierzać w innym kierunku. O mało co nie potknęłam się o metalowy kosz na śmieci.

- W porządku, a więc do zobaczenia. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy, Vivian. – Posłał mi ten swój uroczy uśmiech i powoli oddalił się ode mnie. Znów szedł tak nonszalancko jak wcześniej. Ja uśmiechnęłam się do siebie lekko, unosząc kąciki ust i udałam się zupełnie w przeciwnym kierunku. Przyspieszyłam kroku, bo wiedziałam, że na pewno będę już spóźniona, a rodzice nigdy by mi tego nie wybaczyli. Nie chciałam iść do sąsiadów, ale niestety nie miałam wyjścia…