Rozdział 1 - Vivian

           Wbiegłam schodami na górę, w ogóle nie zwracając uwagi na rodziców, którzy siedzieli w dużym salonie oglądając, jakiś nieciekawy czarno-biały film. Codziennie prawie to samo. Nawet w nowym domu, pomyślałam i westchnęłam głośno, przewracając oczami. Otworzyłam białe drzwi i weszłam do swojego pokoju, który świecił pustkami. Wytrzeszczyłam nieco oczy, kiedy ujrzałam posłane jasną narzutą łóżko i ciemne zasłony w oknach. Podłoga jakoś wydawała mi się inna, a na suficie wisiała ohydna ażurowa lampa w dziwnym kolorze, który przyprawiał mnie o mdłości. W rogu stała ogromna szafa w kolorze błękitu z wygrawerowanym motywem kwiatów. Wyglądała nawet w porządku, gdyby nie to, że nie przepadałam za pastelowymi barwami. Pokręciłam głową i spojrzałam na prawą ścianę, na której zamieszczona była kolorowa tapeta w przemienne prążki. Myślałam, że zaraz mnie rozsadzi. To już był szczyt wszystkiego. Czy moja matka myśli, że wciąż siedem lat? 

Zdenerwowana rzuciłam mocno torbą o ziemię i zbiegłam na dół, by rozmówić się z rodzicami. Wiedziałam, że szykuje się niemiła rozmowa. Wpadłam do salonu, gdzie rodzice zasiadali sporą kanapę, a w kominku żarzył się ogień umilając, im tą całą wspaniałą atmosferę. Siedzieli obok siebie ściśle i uśmiechali się do ekranu. Zmarszczyłam lekko brwi i rzuciłam się na jeden z foteli, przesuwając go prawie przed telewizor.

- Gdzie są moje rzeczy? Moje łóżko, meble, półki? I co robią te… ohydne, kolorowe paskudztwa! – wrzasnęłam jak opętana, podnosząc się jednak próbowałam nad sobą zapanować. Cóż, raczej bezskutecznie. Ojciec spoglądał na mnie jakby zobaczył ducha, jednak po krótkiej chwili dostrzegłam, że wciąż skupia się na nieciekawym filmie, jakby zupełnie zignorował moją osobę. Podobnie jak matka, choć ona zmarszczyła czoło i otworzyła usta ze zdumienia, jak wtedy, gdy powiedziałam jej, że zamierzam zostać wegetarianką.

- Spokojnie, skarbie… ależ nie musisz się tak unosić. Kochanie, twoje wszystkie rzeczy są na dole, nie denerwuj się. Dziś z tatą byliśmy na wielkich zakupach – rzuciła puszczając oko tacie, wyraźnie podekscytowana. - Kupiliśmy mnóstwo rzeczy, między innymi te w twoim pokoju. Resztę pokażę ci później, gdy skończymy oglądać „Casablancę”. Dopiero co zaczęliśmy. Może chcesz do nas dołączyć? Przyzwyczaisz się do nowych mebli. Są przecież takie urocze! – obwieściła spokojnie i z przesadną lekkością. Nawet nie spojrzałam na ekran telewizora. Byłam po prostu wściekła i dostawałam furii, gdy ktoś grzebał w moich rzeczach. Nigdy wcześniej rodzicie nie mieszali się do wystroju mojego pokoju, ani do mojego pokręconego stylu życia. Dobrze wiedzieli, że jestem typem outsidera, ale nie chcieli się z tym pogodzić, a w szczególności matka. Ona nawet nie dopuszczała takiej myśli. Od lat próbowała zrobić ze mnie wypindrzoną lalkę Barbie. Raz nawet zafundowała mi wizytę w ekskluzywnym salonie fryzjerskim i poprosiła pracowników, by przefarbowali mnie na złocisty blond. Oczywiście udało mi się wynegocjować z przełożonym czerwone pasemka. Matka, widząc mnie w jeszcze „gorszym stanie” o mało co nie zemdlała, a ja całą winę zrzuciłam na salon. Nie dałam się nigdy zrobić na plastikową panienkę. Ubierałam się przecież prawie normalnie, a czasem nawet sięgnęłam po magazyn z modą, by jakoś zbytnio nie wyróżniać się z tłumu, o co prosili mnie zwykle rodzice. Nie miałam czasu skakać po sklepach za najnowszymi trendami, choć szczerze powiedziawszy podobały mi się niektóre ubrania w sklepach, które zazwyczaj mijałam. Jednak moi rodzicie niczego nie zauważali i bezskutecznie chcieli mnie zmienić.

Zawsze próbowałam nad sobą panować i nie popaść w furię. Zazwyczaj łagodnie znosiłam ich decyzje i próbowałam się z nimi pogodzić. Moi starsi to ludzie wyjątkowi, aczkolwiek aż za bardzo.

- Wolałam stare meble i tę starą podłogę, która była wcześniej w tym domu! Nie chcę tych rzeczy. Możecie je zabrać i oddać komuś, kto je doceni lub zwrócić do sklepu. – Nie wytrzymałam. Byłam rozwścieczona i musiałam to z siebie wyrzucić. Miałam bzika na punkcie włażenia do mojego życia z brudnymi buciorami. Czasami nawet miewałam ataki paniki, jednak lekarze nie wykryli u mnie nic nadzwyczajnego. Stwierdzono, że dziewiętnastolatki miewają czasem takie „odchyły”. Burza hormonów, huśtawki nastrojów, albo coś w tym rodzaju.

- Co się z tobą dzieje? Nie podobają ci się te rzeczy? Dlaczego, słońce?! – zapytał przejmująco ojciec. W końcu zwrócił na mnie uwagę i spojrzał w moim kierunku. Matka wciąż była skupiona na starej produkcji, wpatrując się tępo w ekran. Przesunęłam fotel i schowałam twarz w dłoniach.

- Szczerze? Są ohydne. Nigdy wcześniej nie robiliście mi takich niespodzianek, o ile można nazwać to niespodzianką... Zawsze pozwalaliście dobierać mi samej wszystko dla siebie, jeśli chodzi o wystrój pokoju.

- Najwyższy czas to zmienić! Jak możesz mieszkać w czymś tak okropnym. Te czarne zasłony nie pozwalają wkraść się słońcu do pokoju – powiedziała matka powoli, akcentując każde słowo.

- Ależ nie! – wrzasnęłam ponownie i tupnęłam nogą. Matka zmarszczyła brwi. Nie była zachwycona moją odmowną reakcją, ale ojciec posłał jej jedno ze swych tajemniczych spojrzeń, a jej wyraz twarzy w zupełności się zmienił.

- Lillian, dajmy jej trochę swobody. Ona ma rację. To, że przeprowadziliśmy się tutaj nie znaczy, że w domu mają obowiązać zupełnie inne zasady. – Wyjaśnij spokojnie, mówiąc niemalże szeptem, choć dosłyszałam każde słowo. Spoglądałam na nich, mając nadzieję, że odkręcą to wszystko. Ojciec zawsze był po mojej stronie i tolerował moje dziwne poglądy na świat. Namówił matkę nawet na wegetarianizm, co było naprawdę trudnym wyzwaniem.

Tata, wstając z kanapy podszedł do mnie i powiedział:

- Vivian, posłuchaj… Porozmawiam jeszcze z Lilly. Spróbuję dojść do jakiegoś porozumienia. Na razie rozpakuj się z tych pudeł, bo jesteśmy tutaj już tydzień, a twoje rzeczy wciąż leżą w kartonowych pudłach na dole.

- Okej, dzięki tato – odparłam. Westchnęłam głośno, po czym opuściłam salon, wlokąc się na sam dół po swoje rzeczy. Szłam przez długi korytarz i zbiegłam schodami w dół do dużego pustego pokoju, gdzie stały duże pudła podpisane moim imieniem. Kolejno wyniosłam wszystkie rzeczy na górę. Całość zajęła mi jakieś pół godziny. Większość miejsca w najmniejszych kartonach zajmowały rysunki. Wypakowałam wszystko i poukładałam na półkach oraz w szufladach. Resztę zbędnych rzeczy ojciec zniósł na dół. Byłam zadowolona, choć nie okazywałam tego na ogół. Okropną tapetę jakoś zamaluję, pomyślałam. Kiedy tato ostrożnie wynosił ostatnią już rzecz, (którą była szafa) z kieszeni jego spodni wypadła kremowa koperta zaadresowana niewyraźnym pismem. Zainteresowałam się nią i pobiegłam za ojcem. Od razu chwyciłam przedmiot do rąk.

- Co to jest? – zapytałam, otwierając ją bez żadnego zastanowienia.

- Ach, zupełnie o tym zapomniałem… To zaproszenie od naszych sąsiadów na jutrzejszą kolację. Są bardzo uprzejmi. To miło z ich strony, że postanowili nas do siebie zaprosić. Potwierdziłem już naszą obecność, oczywiście wspomniałem, że i ty się tam pojawisz – oznajmił jednym tchem, dźwigając mebel. Zaniemówiłam, spoglądając na niego zdumiona. Byłam zupełnie zdezorientowana. O mało co nie upuściłam zaproszenia. Otrząsnęłam się i bezzwłocznie podążyłam za ojcem.

- Nie ma mowy. Mam już plany na jutrzejszy wieczór i nie są one powiązane z milutkim wieczorkiem u naszych nowiutkich sąsiadów – odrzekłam z ironią, sztucznie się przy tym uśmiechając. Odgarnęłam czarne pasmo włosów, które opadało mi na twarz i prychnęłam głośno.

- Żadnych dyskusji, Vivian. Tym razem musisz stawić się na spotkaniu. Jeżeli chcesz zatrzymać swoje rzeczy oraz pozbyć się prezentów od mamy musisz tam pójść – obwieścił podenerwowany. Był bardzo stanowczy. Dawno nie widziałam go w takim stanie. Zapewne moja ukochana mama przemówiła mu do rozsądku swoim piskliwym głosikiem. Chciałam już palnąć jakiś głupi komentarz, jednak coś mnie powstrzymało. Rzadko odmawiałam ojcu jego próśb, a do tego zaproszenia podszedł bardzo poważnie. Najwyraźniej będę musiała odwiedzić państwo McFeenly i napić się z nimi angielskiej herbatki przy maślanych herbatnikach…

***

Przygnębiona całą zaistniałą sytuacją rzuciłam się na łóżko w swoim pokoju i włączyłam iPoda, głośno słuchając ciężkich brzmień. Muzyka mnie uspokajała, jak i szkicowanie. Po dwóch latach przerwy od rysowania znów wzięłam się do pracy, choć tamtego wieczoru nie miałam już na nic ochoty.

Na niebie pojawiały się coraz to ciemniejsze barwy błękitu sprawiając iż bliżej skradała się noc, a księżyc wisiał swobodnie w przestworzach przypominając literę „c” lub lekko niezgrabnego banana. Rozmyślałam o zbliżającym się roku szkolnym. Myśl o nowej szkole wcale nie wzbudzała we mnie fascynacji. Wolałam stary dom, starą szkołę, stare miasto i przyjaciół, których prawie w ogóle nie miałam. Może dlatego, że nie byli mi potrzebni? Zawsze byłam typem samotnika, który uciekał od rzeczywistego świata w głąb marzeń i niewyjaśnionych zdarzeń. Na widok mojej kolekcji noży nawet kot sąsiadki dostawał dreszczy, kiedy włamywał się do mojego pokoju w poszukiwaniu schronu przed nadopiekuńczą właścicielką, starą panną Lindars. Dobrze, że rodzice nie wiedzieli o tym hobby.

 Po takich długich rozmyśleniach postanowiłam wybrać się na spacer. Zabiorę szkicownik, a może uda mi się coś niesamowitego skrobnąć na papierze, pomyślałam podekscytowana całym pomysłem i uśmiechnęłam się do siebie. Założyłam długie, czarne, wąskie spodnie oraz popielaty kardigan, zapinany na trzy spore guziki. Na niego założyłam czarną narzutę z kapturem, wykonaną z delikatnego materiału uszytego na wzór pajęczyny. Moje okrycie miało dwie, długie satynowe wstążki, za pomocą których związałam ją starannie przy szyi. Splotłam niedbale włosy w nisko upięty kok, a krótsze kosmyki włosów opadały mi bezwładnie na oczy. Następnie nałożyłam na głowę lekki kaptur. Spakowałam do ulubionej torby szkicownik wraz z ołówkiem, które dostałam od ojca na szesnaste urodziny. Ukradkiem wyszłam niezauważona przez zamyślonych rodziców i pospieszyłam w stronę zielonego zagajnika. W miarę szybko dotarłam do pobliskiego parku. Przechadzałam się wolnym krokiem, powoli posuwając się naprzód. Swoimi wielkimi jasnymi oczami obserwowałam wszystko, co znajdowało się wokół mnie. Wspaniałe stare drzewa, zabytkowe lampy porozmieszczane co kilkanaście metrów, przechodniów błąkających się z psami. Wiatr chłostał moją bladą twarz i rozwiewał kosmyki, które pod wpływem wilgotnego powietrza pokręciły się nieco. Szłam przez kręte ścieżki parku, zapominając o wszystkim i o wszystkich. Wokoło otaczały mnie tylko drzewa, jednak przez konary można było dostrzec oświetlony Londyn. Niewiele osób mijałam na swej drodze. Czasem ktoś minął mnie, sunąc na rowerze lub niesforne nastolatki zabawiały się z alkoholem, przyśpiewując stare piosenki. Nie zawracałam sobie głowy takimi zachowaniami, tylko po prostu szłam dalej. Patrzyłam przed siebie i skupiałam wzrok na tym, co mogłabym naszkicować. Krajobraz był tak niesamowity, że nie mogłam się na nic zdecydować. Moją uwagę jednak przykuło coś, co leżało pod pobliskim drzewem. Coś, co wyglądem przypominało osobę. Cokolwiek to było, wzbudziło moje zainteresowanie tak, że postanowiłam podejść bliżej i przyjrzeć się dokładniej…

Aut. No to oficjalnie już mogę powiedzieć, że rozpoczęłam opowiadanie. :) Nie chciałam robić aż takich flaków z olejem, więc już w pierwszym rozdziale zaczynamy prowadzać trochę tajemniczości. Mam nadzieję, że Wam się spodoba i polubicie główną bohaterkę, która z biegiem czasu zacznie się zupełnie zmieniać. Dziękuję za wszystkie komentarze pod prologiem! To naprawdę pomaga i oczywiście motywuje mnie.